Urodzona w Santa Barbara w Kalifornii, była córką Francisa Minturna Sedgwicka, rzeźbiarza i ranczera oraz jego nieśmiałej żony, Alice Delano de Forest. Edith nosiła imię na cześć córki ojca, która zmarła zaraz po urodzeniu. Jej dziadek od strony ojca, Henry Dwight Sedgwick III, był historykiem i pisarzem. Rodzina Sedgwicków, na stałe zakorzeniona w historii Massachusetts, której członkowie byli nieustannie uwieczniani na obrazach Johna Singera Sargenta była niespokojna, ekscentryczna i cierpiała z powodu alkoholizmu i zaburzeń psychicznych. Sama Edith przyznawała później, że w młodości doświadczała przemocy na tle seksualnym. Jako młoda kobieta cierpiała na depresję i anoreksję.
W 1964 Sedgwick przeprowadziła się do Nowego Jorku, by rozpocząć karierę modelki. W latach 1963-1965 jej zdjęcia ukazywały się w Time, LIFE i Vogue. Redaktor naczelna Vogue, Diana Vreeland nazywała ją idealnym wzorcem nowej kultury. W 1965 r. Edie spotkała Warhola i szybko stała się jego ulubioną Warhol superstar, występując w wielu jego filmach, w tym w Poor little rich girl, Vinyl, Beauty #2 czy Chelsea Girls. Mniej więcej w tym samym czasie Edie zaczęła eksperymentować z narkotykami, głównie amfetaminą.
Edie Sedgwick została dziewczyną Warhola Roku w 1965 r., gdy towarzyszyła mu niemal wszędzie na nowojorskiej scenie artystycznej. W tym czasie para ubierała się niemal identycznie i Sedgwick często nazywała się "panią Warhol". Przyjaźń aktorki z artystą trwała do roku 1966, w którym publicznie się ze sobą rozstali.
Po rozstaniu z Warholem, Edie zamieszkała w hotelu Chelsea, gdzie poznała Boba Dylana, który przekonął ją, by podpisała kontrakt z jego menedżerem, Albertem Grossmanem. W międzyczasie uzależniła się od LSD. Niektórzy utrzymują się, że Edie Sedgwick zainspirowała Dylana do nagrania albumu Blonde on Blonde, utworów Just Like a Woman, Leopardskin Pillbox Hat czy Lay Lady Lay. Jej postać była także głównym tematem Like a Rolling Stone, w którym sam Warhol występuje jako "Napoleon w łachmanach" ("Napoleon in rags").
W tym samym roku rozpoczął się burzliwy związek Edie z Bobem Neuwirthem, prawą ręką Dylana. Podczas niego Edie uzależniła się od heroiny i barbituranów. W 1967 r. ich relacje zakończyły się. W kwietniu 1967 Sedgwick otrzymała główną rolę w Ciao! Manhattan, lecz produkcja filmu szybko się zakończyła z powodu zbyt niskiego budżetu i utrudnień natury prawnej.
Edie wróciła do rodziny w Kalifornii, gdy stan jej zdrowia zaczął się dramatycznie pogarszać, w międzyczasie kilkakrotnie przebywała w różnych instytucjach psychiatrycznych. W sierpniu 1969 trafiła do szpitala w Santa Barbara, gdzie poznała Micheala Brett Posta, za którego wyszła za mąż 24 lipca 1971 r. Edie została poddana terapii elektrowstrząsów oraz innym zabiegom mającym na celu uniezależnienie jej od narkotyków.
W 1970 r. rozpoczęła się ponownie produkcja Ciao! Manhattan, zakończona w 1971 r.
Sedgwick zmarła w listopadzie 1971 r. z powodu zatrucia barbituranami w połączeniu z przedawkowaniem alkoholu; po przyjęciu mąż Edie obudził się i znalazł ją martwą tuż koło siebie. Jej śmierć została oficjalnie uznana za samobójstwo w wyniku przedawkowania narkotyków. Sedgwick – młoda kobieta z niekwestionowanym talentem do budzenia ukrytych talentów u innych – została uwieczniona w wielu utworach rockowych i cały czas jest symbolem swojego gatunku. Pochowana w nieozdobionym grobie na cmentarzu Oak Hill w Ballard, w Kalifornii.
Sedgwick została sportretowana w filmie Factory Girl (2006), zagrała ją Sienna Miller.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz