......Black and Sheep......: Shalimar

wtorek, 2 czerwca 2009

Shalimar - Historia zapachu.

Shalimar

Rok produkcji: 1925

Kreator: Jacques Guerlain

Nuty: cytryna, bergamotka, jaśmin, róża majowa, opoponaks, bób tonka, wanilia, irys, kadzidło (żywica benzoesowa), ambergris

F:Draegre-1953'

1968'
Guerlain bardzo lubił wszelkie historie, najlepiej te z dalekiej przeszłości, trochę magiczne, trochę tajemnicze i jak najbardziej romantyczne. W epoce gdy nie było telewizji, a nawet kolorowych gazet, gdzie nie istniała reklama znana w dzisiejszej postaci, wszelkie tajemnicze historie tworzyły legendę zapachu, powtarzane z ust do ust przez kolejne klientki idealnie nakręcały sprzedaż. Nie inaczej ma sie ze sztandarowym produktem Guerlaina, perfumami Shalimar.
Podobno powstały na cześć, pięknej królowej Mumtaz Mahal, żony panującego wówczas indyjskiego cesarza z dynastii Mogołów, szacha Dżehana (lub Jehana). Miała zaledwie 36 lat, gdy zmarła w 1631 roku ,chociaż w stanie małżeńskim przeżyła 18 lat ,rodząc szachowi 14 dzieci.Zrozpaczony małżonek postanowił na jej część zbudować grobowiec, który byłby godzien jego zmarłej żony - budowlę nie mającą porównywalnego odpowiednika w świecie - Taj Mahal.

Budowa Tadź Mahalu trwała dwadzieścia dwa lata, od 1632 r. do 1654 r., i pracowało przy niej, według różnych podań, od 20 do 25 tysięcy robotników. Rzekomo w budowie mieli swój udział dwaj Europejczycy: Włoch pochodzący z Wenecji oraz Francuz. Brak jest jednak historycznych źródeł, by potwierdzić ten przekaz. Tadź Mahal zbudowano z marmuru, przywiezionego z kamieniołomu odległego o prawie 350 km. Wbrew wielu fotografiom, nie jest on biały. Marmurowe powierzchnie pokryte są przez tysiące kamieni szlachetnych, półszlachetnych i dekoracji kaligraficznych z czarnego marmuru.

W latach trzydziestych XIX wieku, mający trzysta lat Tadź Mahal, był zaniedbany i zarośnięty, niemalże popadł w ruinę. Lord William Bentinck, generalny gubernator Bengalu, wysunął propozycję rozebrania tego wyjątkowego monumentu, przesłania marmuru statkiem do Londynu i tam sprzedania go. Zamiar ten nie doszedł do skutku tylko dlatego, że marmur zerwany z Czerwonego Fortu nie znalazł nabywców. W roku 1900 kolejny wicekról Indii, lord George Curzon, nakazał odrestaurować podupadłe mauzoleum.

Mumtaz Mahal najbardziej kochała swój zjawiskowy ogród, znajdujący się na kilku poziomach tarasów pałacu, właśnie on zwał się Shalimar.